4. Sentyabr ayının başlarında dayanacaqda avtobus gözləyirdim. Gözüm ağaclıq tərəfdə sürünən bir itə dəydi. Arxa ayaqları qırılmışdı deyə ön ayaqları ilə sürünürdü. Belə öz dərdimə ya da başqasının dərdinə belə ağlaya bilmirəm. Gözümün içi qupqurudur amma itlər zəif nöqtəmdi deyə güclə özümü saxlayırdım ki ağlamayım aq. Tələsirdim deyə abtobusa mindim bütün gün pox kimi ruh halı ilə gəzdim. Gələndə də həmin it eyni yerdə idi deyə getdim ona yemək aldım su verdim. Sonrakı günlərim elə dayanacağı ziyarət edib itə yemək verməklə keçirdi. it iri olmasa onu qucağımda evimə daşıyardım hətta. Anama da demişdim iti veterinara aparacaqdıq. O da həmin iti görmüşdü işdən gələndə. Həmin gün mama işdən tez gəlmişdi və getdik dayanacağa ki iti tapaq. it heç yerdə yox idi. Hara baxdıqsa da tapa bilmədik. Orda olan dükan sahiblərindən soruşanda isə itin öldüyünü dedilər. Öz yaxınım ölmüş kimi hiss elədim rəsmən. Bir müddət də elə hiss etməyə davam elədim. Hər dəfə də yadıma düşdükcə boğazım düyünlənir. Ümumiyyətlə insanların itlərə * və digər heyvanlar amma itlərə daha çox qəddar davranılır sanki niyə belə qəddar davrandığını anlamıram ala. Bilmirəm özləri bilərəkmi sındırıblar onun ayaqlarını yoxsa maşınla səhvənmi vurublar. Yenə də heç bir səbəb bir heyvanı o gündə buraxmağa haqq qazandırmır. Mən səhvən hansısa heyvanın ayağını sındırsa idim işimi gücümü atıb o heyvanı həkimə aparardım. Hər dəfə bu barədə düşündükcə daha da insanlara nifrət edirəm aq. Hələ bu davranışlarına görə özünü haqlı görən cındırlar da var. Nə qədər işgəncə eləsən azdır bunlara